Podróż do wnętrza ziemi

Torak

Wilkołak wstał z cwaniackim uśmieszkiem-Mam nadzieje-powiedział i sie zaśmial po czym zniknął w chmurze dymu a na jego miejscu znów stal Torak w postaci chłopaka w czarnym płaszczu.Spojrzał na ziemie jakby czegoś szukal po czym spojrzal na mały kamyczek i powiększyl go po czym znów usiadł.

Katara

-Obiecuje.-Powiedziała.
Katara podeszła do niego i w lekka powagą powiedziała.
-No a teraz powiedz co się stało że masz te blizny.-Powiedziała siadając koło niego.

Torak

Nic...-mruknął tylko a blizny zaświeciły na chwile na limonkowo po czym zgasły a chłopak przeklął ze akurat w tym momencie musiały sie uaktywnić.

Katara

-Nie kłam.-Powiedziała do niego.
Spojrzała na jego blizny. Nie znała istoty która bym mogła takie ran zadać. Zadać i to komu Demonowi..

Torak

Spojrzał na nią-No nic,zrosną sie po jakimś czasie i nic nie bedzie widać-powiedział a blizny na to znów limonkowym światlem a chłopak zakrył je dłonią.Nie miał zamiaru mówić o tym co sie stało u owego kogoś.

Katara

-Ależ ty uparty jesteś.-Stwierdziła.
Naglę Katara zaczęła się rozglądać. Dostrzegła miedzy drzewami jakąś zakapturzoną postać. Elfka ja rozpoznała. Westchnęła głęboko i zeskoczyła z kamienia.
-Zaraz wracam.-Powiedziała. Ruszyła ze spuszczoną głową do owej postać. Kiedy się oddaliła od nich i dotarła do postać zapytała się.
-Co cię sprowadza?-Jednak znała odpowiedź.
-Przecież wiesz.-Odpowiedziała postać.
-Ja tego nie zrobię.-Powiedziała Katara.
-Wiem dlatego przyszedłem ci dać to i cię ostrzec.-Powiedziała postać i zdjęła kaptur. Był to młody chłopak. o ciemnych włosach i oczach. Wręczył elfce pewien ostry przedmiot który ta schowała pod bluzkę.
-A więc słuchaj. Doszły nas słuchy że to my przegramy. Ich armia rośnie. A ty zaczynasz być niestabilna. Musisz zdecydować po czyjej stronie jesteś. Wysłaliśmy cię jako wtykę. Pamiętaj o swoim zadaniu bo Upadniesz.-Powiedział do niej po czym zniknął.
Katara po chwili wróciła do swoich towarzyszy i uśmiechnęła się do nich jak gdyby nigdy nic.

Neklisa

Naklisa była trochę zamyślona, ale wiedziała co chce dostać Torak. Nagle pojawiło się białe światło i wilkołak dostał swój prezent. - Dobra, a może macie kogoś na zastępstwo chodź jednej osoby, żeby była na misji? - zapytała.

Katara

Katara była myślami gdzie indziej. Miała wielki dylemat. Jednak po chwili wyrwała się z okowów myśli.
-Dreik.-Powiedziała.
-On może iść z nami.-Dodała.
Katara zabrała swój plecak. Założyła go na ramie i zaczęła czytać napis nad wejście do jaskini

Neklisa

- Jasne, tylko kto go powiadomi. - powiedziała. Spojrzała na Toraka i Katarę. Podeszła do jaskini i od razu przetłumaczyła pismo nad wejściem. - Uwaga!!! Strzeżcie się co do tej jaskini wchodzicie. Wielki niebezpieczeństwa czyhają. Jeden swe życie poświęcić będzie musiał. - przeczytała.

Katara

-Dreik...-Powiedział Katara sykli wym głosem.
Po chwili na polanie przed jaskinia wylądowała smok zmieniając się w chłopaka.
-Co chcesz?-Zapytał się.
-Nic idziesz na wyprawę.-Powiedziała do niego.
Katara bez cienia emocji przeszła kolo Toraka i Neklisy.
-Jeden poświęci życie...Taa zawsze tak jest.-Powiedziała i bez żadnej emocji weszła do jaskini. Wyjęła z kieszeni spodni flarę i ja odpaliła.

Torak

Wstał i zaczął iść za Katarą,cos mu nie pasowało,dziewczyna była jakaś przygnębiona,cicha.Może mu sie tylko zdaje,spojrzał czy Katara za nimi czasami nie idzie-Idziesz?-spytał przez kaptur po czym odwrócil głowe w strone wejścia i usiadł juz w srodku jaskini.

Katara

-Ta.-Powiedziała.
Katara weszła do jaskini trzymając flarę w ręku. Szła na przedzie i rozświetlała drogę. Nie odzywała się. Utkwiła swoje fioletowy oczy w czarnej nicości przed nią. Zaczęła skakać się po dużych kamieniach rozglądając się z góry.

Torak

a ten wchłonął sie dościany i zaczął tak jakby "lecieć" obok niej tylko że w skale.
Jego blizny świeciły cały czas na dziwny limonkowy kolor ale w skale tego nie było widać.

Katara

-Dobra idziemy.-Powiedziała na głosy. Jej ton był lodowaty i nienawistny. Skacząc po kamieniach doszła z pozostałymi do wielkiej rozpadliny. Stanęła na krawędzi i spojrzała w dół.

Torak

Stanąl obok niej-A co ty taka smutna?-spytał sie dziewczyny kładąc jej ręke na ramieniu.Spojrzał na jej twarz spokojnym wzrokiem.