Nieznana wyspa

Testament

Na dźwięk głosu Dizzy, znowuż uchyliłem powieki. Jesteś taka śliczna...-chciałem powiedzieć, ale tylko pomyślałem sobie to... Byłem jeszcze zbyt słaby by mówić. Chciałem podnieść rękę i dotknąć jej twarzyczki, ale znowuż jęknąłem. Za nic nie mogłem podnieść ręki. Ona gdy to zobaczyła cicho się zaśmiała. I ja delikatnie się uśmiechnąłem, chociaż gdy tylko to zrobiłem moje policzki mnie zabolały. Ale to była Dizzy... Moja mała Dizzy... Dla Niej mogłem znieść wszystkie tortury.
-Dobrze, że jesteś...-Udało mi się wyszeptać. Lecz to było już dla mnie za duży wysiłek... Znowuż zapadłem w ciemność...

Dizzy

Podniosłam jego rękę i przytuliłam jego dłoń do mojego policzka. Tak bardzo za nim tęskniłam. A teraz On tutaj był!! Byłam taka szczęśliwa. Po moich policzkach popłynęły łzy... łzy szczęścia. Cały czas patrzyłam na jego twarz. Po chwili usłyszałam jego ciche słowa.
-Dobrze, że jesteś...-Wyszeptał. Pogłaskałam go po policzku. Zauważyłam, że znowuż "zapadł" w sen. Położyłam jego rękę na ziemi i wygodniej usiadłam koło niego.

Torak

Wilkołak z lewym teraz drewnianym okiem usiadł obok Dizzy-Nie czemu?-spytał gdy ta spytałą czy nic mu nie jest.Wilkolłak spojrzał lewym okiem na nia,troche rozmazywał sie obraz ale ureguluje z czasem.

Neklisa

Neklisa spojrzała na Tastamenta. - Powinien jeszcze trochę poleżeć jak jest bardzo słaby. - powiedziała. Po chwili spojrzała na Toraka i uśmiechnęła się.

Dizzy

Pokiwałam głową. To prawda. Testament był bardzo słaby. Po policzku kolejna łza mi spłynęła i skapnęła na Jego powiekę. Spojrzałam na dwójkę przyjaciół i uśmiechnęłam się do nich.

Katara

Powolnym krokiem wzdłuż linii brzegu szła młoda dziewczyna. Oczy miała utkwione w przestrzeni przed sobą. Jej krok był wolny. Fioletowa chusta zasłaniała jej twarz. Jednak bystre fioletowe oczy badały cały otaczający ją teren. Nagle do jej elfich uszu doszły ją jakieś rozmowy i szelesty. Skierowała się w tamtą stronę. Nie daleko dostrzegła grupkę nieznanych sobie postać. Zaczęła ich bardzo uważnie obserwować.

Dizzy

Rozprostowałam skrzydła. Trochę dziwnie się czułam gdy to robiłam, ale przecież w końcu muszę się do tego przyzwyczaić. Kątem oka zauważyłam jakiś ruch w pobliskich krzakach. Spojrzałam w tamtą stronę i zauważyłam dziewczynę... Eh, tylko na pierwszy rzut oka tak myślałam, ale gdy się dokładnie jej przyjrzałam uznałam, że widzę elfa. Delikatnie się do niej uśmiechnęłam. Lekkim ruchem poprawiłam swoje niebieskie włosy.

Katara

Spojrzała na to scenę zimnym spojrzeniem. Czuła w powietrzu ze stało się coś złego albo przynajmniej niedobrego. Zauważyła pomiędzy nimi leżące ciało. Podeszła nieco bliżej i kolejny raz się im przyjrzała. Wyszła nieco z zarośli zasłaniających ja przed ich wzrokiem. Z bólem wpatrywała się w ich oblicza.

Dizzy

Uśmiechnęłam się do niej szerzej.
-Witaj. Mam na imię-zaczęłam z wielkim entuzjazmem, lecz gdy tylko ujrzałam jej wzrok od razu go straciłam.-Dizzy...-dokończyłam zbyt cicho by ludzkie ucho mogło to usłyszeć, lecz byłam pewna, że ona jako elf, doskonale mnie słyszy. Wstałam. Czekałam aż ona coś zrobi.

Katara

Przekrzywiła nieco głowę. Lekki uśmiech pojawił się na jej ustach. Ona nie mogła go dostrzec ponieważ zasłaniała połową twarzy chustą.- Miło mi ja jestem Katara.-Powiedziała powoli. Spojrzała dziewczynie prosto w oczy. Zawiał lekki wiatr. Katara odwróciła spojrzenie i przyjrzała się pozostałym.

Dizzy

Znowuż nabrałam pewności siebie i jeszcze bardziej się uśmiechnęłam.
-To są moi przyjaciele.-Powiedziałam. Pokazałam ręką Neklisę.-To jest Neklisa.-Przedstawiłam ją. Teraz wskazałam na Toraka.-To Torak.-Powiedziałam i delikatnie się uśmiechnęłam. W tym czasie wyprostowałam me skrzydła.

Katara

Za każdym razem kiedy przedstawiała następna osobę Katara przyglądała jej się uważnie. Zatrzymała się na dłuższą chwilę kiedy wskazała na Toraka. Spojrzała potem w niebo. -Witajcie.-Powiedziała do pozostałych. Wiatr znowu zawiał. Spojrzała na leżąca postać.

Dizzy

Spojrzałam sobie przez ramię na Testamenta.
-To jest Testament.-Powiedziałam i wskazałam na leżącego mężczyznę. Jego czarne włosy były rozrzucone po ziemi. Usiadłam koło jego boku i spojrzałam na dziewczynę.-Siadaj.-Powiedziałam do niej.

Katara

Katara nagle zniknęła. Zmaterializowała się na gałęzi drzewa nad ich głowami. Siedziała sobie jak gdy by nigdy nic. Spoglądała na nich. Katara była bardzo tajemnicza. Ktoś nieznający jej na pewno by zaczął się powoli jej obawiając.-Co mu się stało?-Zapytała sie.

Torak

Wilkołak ocknął się i teraz spoglądał na przybyłą lewym drewnianym i prawym limonkowym okiem-Witaj-powiedział i uśmiechnął się.Mógł się zmienić w chłopaka ale jakoś nie chciało się mu.