Wodospad Spokoju

Torak

Czarne wilkołaki,hmm...Nie znam takich-powiedział i pomyślał-Jednak pamiętam, czarne wilkołaki a czy któryś z nich miał blizne na oku?-spytał i spojrzał na dziewczyne.

Neklisa

- Przepraszam zapomniała. - powiedziała. Wyszła z wody i usiadła na brzegu. Po chwili zawiał zimny wiatr, a niebo przysłoniły czarne chmury i zaczął padać lekki deszczy.

Dizzy

Podniosłam wzrok na... wilka. Za nim odpowiedziałam mu, jeszcze raz przypomniałam sobie tamto zdarzenie.
- Nie... - powiedziałam. - Żaden nie miał blizny na oku. - Dodałam i spojrzałam... wilkowi w oczy.

Torak

Dziewczyna w jego ślepiach mogłaby dojrzeć tylko dzikość lecz jeżeli wpatrywała by się dłużej dojrzałaby,przyjazny,miły wzrok-Czyli to jednak byli oni-powiedział cicho.

Neklisa

Neklisa też kiedyś zetknęła się z wilkołakami, ale oni byli mili, więc ona nie miała żadnych powodów by ich nie lubić. Zerknęła w niebo. Deszcz zaczął się nasilać i dziewczynie zaczęło robić się zimn.

Dizzy

Spojrzałam uważniej na niego.
- Jak to oni? - Spytałam marszcząc brwi. - To były zwykłe, czarne wilkołaki. - Powiedziałam zburzonym głosem.

Torak

Nie to nie były zwykłe wilkołaki,my nazywamy ich wilkołakami demona-powiedział i
jego bursztynowe ślepia zaświeciły nagle na czerwono spoglądajac w oczy dziewczyny-To wilkołaki które wpadają w furię,lub poprostu wyżywaja się bez powodu,tak aby odreagować,one są tak jakby opętane-powiedział a jego ślepia nagle zmieniły się w limonkowe-Zaczyna padać-powiedział i wstał-Chodźcie pod tamto drzewo-powiedziasł wskazując największe drzewo pod którym było bardzo sucho.

Neklisa

Neklisa wstała i podeszłą pod drzewo, które wskazał Torak. Usiadła opierając się o pień. Po chwili powiedziała. - Jak dla mnie to robi się za zimno. - wargi dziewczyny zaczęły zmieniać kolor z zimna.

Dizzy

Dopiero teraz zauważyłam, że mam prawie mokre włosy. Wzruszyłam ramionami i spojrzałam w niebo.
- My lubimy deszcze... - Powiedziałam i delikatnie się uśmiechnęłam zamykając przy tym oczy. - Nigdy się przed nim nie ukrywaliśmy. - Dodałam. Nie opuściłam głowy. Pozwoliłam, by deszcz spływał mi po twarzy.

Torak

Wilkołak już siedział pod drzewem obok nek,wyjol Saksę,wspioł się na drzewo i zaczoł odcinać gałązki,oraz grubze kawałki gałęzi.Zszedł na dół,drewno ułożył na stosik,wyjoł krzemienie,potarł,jeden raz,nic,drugi,nic,w końcu trzeci i ogieńrozbłysł.Tak było teraz cieplej,wilkołak miał coś czarnego przywiazanego na plecach,zdjoł to,rozłożył i okazało sie że to był czarny płaszcz,okrył nim Nek i uśmiechnoł sie.

Dizzy

Jednak po pewnym czasie otworzyłam oczy i spojrzałam na Neklisę i wilka. Po chwili wahania wstałam i podeszłam do niech. Usiadłam pod drzewem tak by na mnie nie padało, ale w odpowiedniej odległości od wilka. Wiedziałam, że muszę zapomnieć o przeszłości, ale ona cały czas mieszała mi się z teraźniejszością.
- Czasami się przydajesz, wilku. - Powiedziałam z nutką sympatii w głosie.

Torak

Wilkołak uśmiechnoł się do Selene,spojrzał na drzewo a z niego zleciał dziwny bo biały orzeł.Był inny niż wszystkie,długie szpony,ostry dziób lecz upierzenie białe i puchate.Orzeł schował pazury co było u takich zwierzaków dziwne,spojrzał na Selen przekszywionym łbem,podszedł do niej i wtulił łeb w jej ręke.Nie było możliwości aby ten zrobił jej krzywdy.

Neklisa

Neklisa uśmiechnęła się i powiedziała do Toraka. - Dzięki za płaszcz. - po chwili spojrzała na orła i powiedziała do niego. - Hejka mały. - Ziewnęła i oparła się o pień drzewa. Neklisa była trochę zmęczona.

Dizzy

Spojrzałam na orła i delikatnie się uśmiechnęłam. Orły niby są pięknymi i bardzo godnymi ptakami, ale wolałam kruki. Kruki są drapieżne, inteligentne i przebiegłe. Takie ptaki wolał Testament aż w końcu i ja je polubiłam. Ale ten orzeł był inny. Delikatnie pogłaskałam go po łepku. Miał bardzo przyjemne w dotyku pióra.

Torak

Wilkołak spojrzał na Selene i uśmiechnoł się-To jest Rav-powiedział wskazując orła.
Orzeł odczepił się od Selene i usiadł na gałęzi drzewa,wystawił swoje długie szpony po czym przyczepił się nimi do gałęzi.