Wodospad Spokoju

Dizzy

- Wątpię. - Powiedziałam srogo do wilka. - Znałam takich jak ty, którzy tak mówili a później Nas zaatakowały. - Dodałam z nieuwagi używając liczby mnogiej. Odsunęłam się jeszcze kilka metrów utrzymując bezpieczną odległość.
- Nie zbliżaj się do mnie... wilku. - Wyplułam to ostatnie słowo jakby to była obelga.

Torak

Lecz on zignorował to,podszedł tak że stał od niej znów tylko 2 metry.Usiadł tak jak zwykły wilk,uśmiechnoł się do niej-Boisz się wilkołaków?Czas przezwyciężyć swój strach,nie wierzysz?Daj szanse-powiedział i schował pazury u łap.

Neklisa

Neklisa ziewnęła i usiadła pod drzewem. - Co porobimy? - zapytała i spojrzała na wszystkich. Po chwili położyła się i patrzyła w bezchmurne niebo.

Dizzy

Szybko wstałam i podeszłam do wody. Cały czas patrzyłam na... wilka. Te stworzenia budziły we mnie wstręt... Chociaż kiedyś je uwielbiałam. Usiadłam na brzegu. Ten... wilk... przypominał mi o wszystkich złych chwilach.
- Nie wiem jak ty Nekliso, ale ja mam zajęcie. - Powiedziałam do dziewczyny.

Torak

Wilkołak znalazł się jednym ruchem obok dziewczyny,tak blisko ale nie aż tak xD.
Spojrzał jej w oczy-Nie zamierzam robić cos komuś-powiedział i uśmiechnoł sie.

Dizzy

Przestraszyłam się i głośno krzyknęłam. Sama nie wiedząc jakim cudem, ale sprawiłam, że wilk znalazł się kilka metrów ode mnie. Wstałam na kucki i spojrzałam z przestrachem na wilka.
- Nic ci nie jest? - Spytałam ze strachem.
Sama już nie byłam pewna co czuję do tego... wilka.

Torak

A on usiadł-Nie nic,tylko naprawdę głośno krzyczysz-powiedział i uśmiechnoł sie.
Spojrzał na dziewczynę z przyjacielskim wzrokiem,znów znalazł się od niej metr,usiadł jak normalny człowiek-Powiedz,czemu boisz się tak wilkołaków?-spytał.

Dizzy

Najpierw patrzyłam jeszcze w tamto miejsce gdzie wylądował wilk, a później jak usłyszałam go koło siebie to w tamtą stronę spojrzałam. Już chciałam odpowiedzieć na jego pytanie gdy zauważyłam, że usiadł za blisko.Szybko cofnęłam się o jakieś dwa metry.
- Nie zbliżaj się do mnie za blisko. - Powiedziałam. Potem wzięłam głęboki wtedy i spróbowałam uspokoić znerwicowane serce. - Nie lubię... wilkołaków... gdyż nas zaatakowały, chociaż nic im nie zrobiliśmy. - Powiedział ze zamkniętymi oczyma. Dopiero gdy byłam już pewna, że me serce bije we właściwym tempie, otworzyłam je i spojrzałam na... wilka.

Torak

Lecz kogo NAS i czemu MY?-spytał-Morzesz mieć pewność że ja ci nic nie zrobie,bardziej obroniłbym cię przed kimś niż ciebie zaatakował-powiedział trzymając łapę na sercu na znak że mówi prawde.

Neklisa

Neklisa spojrzała na nich i uśmiechnęła się. Po chwili podeszła do Selene i zapytała . - To jak dalej uczysz się pływać? - potem weszła do wody.

Dizzy

Dopiero teraz uzmysłowiłam sobie, że znowuż użyłam liczby mnogiej. Spuściłam głowę i wzrok przeniosłam na swe ręce.
- To było bardzo dawno temu... - szepnęłam. - To było jeszcze wtedy gdy byłam z Testamentem. - Dodałam. - To wtedy mnie i jego, tacy jak ty... zaatakowali nas. - Powiedziałam. - Chociaż tylko chcieliśmy z nimi porozmawiać... - Szepnęłam. A później spojrzałam na Neklisę. - Wiesz, co... Nie mam dość sił. - Powiedziałam.

Torak

//Nek odpiszesz w mojej chacie?//

A pamiętasz może jak wyglądały tamte wilkołaki?-spytał.Jeżeli były to brązowe to był klan Xoviore,najniebezpieczniejsze wilkołaki jakich mogło sie spotkać.

Dizzy

Znowuż spojrzałam na swe dłonie.
- Pamiętam wszystko dokładnie jakby to było wczoraj... - szepnęłam. - To były czarne wilkołaki... - Dodałam szeptem.

Neklisa

Neklisa przysłuchiwała się rozmowie i powiedziała do Selene. - Ok, rozumiem. - po chwili zanurzyła się i podpłynęła do podwodnej jaskini. Weszła do niej i jakoś o dziwo dało się oddychać. Potem wypłynęła do jaskini na powierzchnię i powiedziała. - Znalazłam podwodną jaskinie i można tam oddychać.

Dizzy

Spojrzałam na Neklisę.
- Nie umiem nurkować. - Przypomniałam jej smutno. Potem delikatnie się uśmiechnęłam i znowuż spojrzałam na swe dłonie.