Wodospad kamieni

Hanaame

Jest to niewielki wodospad, a woda spada do nawet dużego jeziorka. Znajduje się tam bardzo dużo kamieni i dużych i małych, a także śliskich, ostrych. Naprawdę jest ich tam dużo. Na niektóre można usiąść i patrzeć na przepiękne niebo. Atmosfera tam jest ciekawa, a zwierzęta często chadzają tamtędy.

----------------------------------------------------------------------

Naglę na niebie pojawiła się skrzydlata dziewczyna, która usiadła na kamieniu. Jej twarz była smętna i smutna. Spojrzała w niebo, a następnie złożyła swoje czarne skrzydła.

Neklisa

Nagle przyleciała tutaj. Wylądowała i wyczuła negatywna energie. Rozejrzała się. Zobaczyła nieznajomą dziewczynę. Czy to od niej ta energia? Podeszła do niej bezszelestnie.

Hanaame

Hana wyczuła coś dziwnego, a po chwili zauważyła jakąś osobę. Spojrzała kątem oka na nowo przybyłą. - Witam - powiedziała, a jej ton był tak samo jak jej dusza smętny i smutny. Hana jeszcze nigdy chyba się nie uśmiechnęła.

Neklisa

- Witaj. - powiedziała. Podeszła bliżej i wchłonęła swoje białe skrzydła. Im bliżej szła tym bardziej wyczuwała złą energię. - To z niej. pomyślała.

Hanaame

- Ty jesteś Aniołem? - zapytała patrząc w niebo na którym zbierały się czarne chmury. Hana poruszyła kilka razy swoimi skrzydłami, a następnie zerknęła na kobietę. - Jak brzmi twoje imię? - spytała zaciekawiona.

Neklisa

- Tak. - odpowiedziała. Nie wiedziała czy zdradzić imię czy nie. Jednak postanowiła powiedzieć. - Neklisa. - rzekła. Nagle oczy zrobiły się całe białe. Nic nie widziała. - I to teraz. - pomyślała.

Hanaame

Hana zauważyła jej białe oczy i zorientowała się że oślepła. Na chwilę? Hanaame podleciała do niej i złapała. - Jak ślepniesz to siadaj - rzekła, a następnie posadziła ją na ziemi.

Neklisa

- Dzięki. - powiedziała. - Czy ty jesteś upadłym aniołem? - zapytała. Po chwili odzyskała wzrok. Możliwe że to przez złą energię? Chyba. Wstała i spojrzała na dziewczynę. - Ty jak masz na imię? - zapytała.

Hanaame

- Tak jestem Upadłym Aniołem i nazywam się Hanaame - powiedziała patrząc na Neklise. Hana rozłożyła skrzydła i usiadła na kamieniu, a następnie je złożyła. - Masz rodzinę? - zapytała patrząc na niebo.

Neklisa

- Nie. - odpowiedziała od razu. Rozejrzała się po okolicy. Nie było teraz zbyt ciepło, ale idzie wytrzymać. Spojrzała na Hanaame. - Powiedzieć Bogu czy nie? - pomyślała.

Hanaame

- Nie masz rodziny tak samo jak ja - powiedziała, a następnie weszła do wody po kolana. - Woda jest zimna - rzekła patrząc na wodospad. Jej skrzydła poruszały się delikatnie, a wiatr rozwiewał jej białe włosy.

Neklisa

- Dlaczego stałaś się upadłym aniołem? - zapytała. Spojrzała na dziewczynę. Neklisa jakoś nie chciała wchodzić do wody. Usiadła na kamieniu. Zaczęła uważnie obserwować ją. - Och i znów delemat. - pomyślała.

Hanaame

- Odkąd sięgam pamięcią to jestem Upadłym Aniołem - powiedziała jak zwykle tonem smętnym i smutnym. Hana rozłożyła skrzydła i spojrzała w głąb wodospadu. - Tam jest jaskinia - rzekła po czym weszła do niej. W jaskini było cieplej, a tam Hana usiadła sobie wsłuchiwała się w szum wody.

Neklisa

Neklisa wstała i weszła do jaskini. - Jakie masz moce? - zapytała. Była ciekawa. Nagle zemdlała. Wydawała się jak by nie żyła. Nie oddychała, a nad nią pojawiła się biało - czerwona mgła.

Hanaame

Hana spojrzała na Neklise. Kobieta była do tego przyzwyczajona. Hana zamachała kilka razy skrzydłami odganiając mgłę, a następnie wstała i oblała Anioła wodą. - Już ci lepiej? - zapytała patrząc na nią. Hana przyniosła trochę śniegu żeby ochłodzić odrobinę atmosferę.