Jaskinia Nek...

Katara

Katara krzyknęła. Kiedy drzewo się złamało kawałek gałęzi przebił jej ramię. Z rany zaczęła lecieć krew. Katara zaczęła się modląc aby zapach krwi nie dotarł do Toraka. Nie wiedziała jak zareaguje podczas furii na ten zapach. Wstała i zaczęła z meczem iść w jego stronę. Skrzydła miała rozpostarte na boki.

Neklisa

Neklisa była mocno poraniona. Użyła swojej siły by siebie uleczyć. Nagle skoczyła na Toraka. Wbiła miecz w jego plecy. Przejechała nim po jego ciele.

Torak

Ten jednak wyczuł ten sapach.Wokół niego utworzyło się z mgly coś na krztałt lisa o 9 ogonach.Wilkolak stanął na 4 łapach i zawył,gdyby się spojrzało w jego oczy dostrzzegło by sie tak jakby kocie źrenice.

Katara

Katara stanęła. Może lepiej upaść i na wieki zostać w czyśćcu. Pojawiła się myśl w jej głowie. Wiedziała co musi zrobić.
-Wiem że za mną nie przepadasz Boże ale jakaś pomoc by się przydała.-Powiedziała pod nosem. Zacisnęła zęby z bólu.

Neklisa

Neklisa nagle upadła. Nie miała już sił. Zła energia wykańczała ją. Zaczęła ciężko oddychać. Teraz już się kontrolowała. - Torak, nie. To my. - powiedziała błagalnym tonem.

Torak

Spojrzał jak zdziwiony pies na Neklise z uszami do góry.Nie wiedzial co sie dzieje.Złapał się za głowe i krzyknął.Padl na ziemie już w normalnej formie,jedynie co zostało to 9 ogonów oraz czerwony dym wydobywajacy sie z jego ciała.

Katara

Katara powiedziała.
-Dzięki.-Po czym z podniesionym mieczem ruszyła w stronę Toraka. Wiedziała że ma teraz ostatnią szanse by to zrobić. Złapała broń w dwie ręce i przystawiła ją do karku chłopaka. Zimne ostrze błysnęło.

Torak

Ten niespodziewanie złapal ostrze gołą dłonią,spojrzał na nią smutnym wzrokiem a w jego oku tak jakby zakręciła się łza,opuścil głowę i wsiąknął pod ziemie.

Neklisa

Neklisa nadal była nie przytomna. Czuła jakby cała jej energia odeszła. Dziewczyna wyglądała jakby nie żyła. Nagle nad nią pojawiło się białe światło.

Katara

Katara spokojnie patrzyła ja Torak znika. Miała to czego chciała. Nagle rozległo się klaskanie.
-Brawo, brawo.-Rozległo się.
Katara odwróciła się w stronę skąd dochodził głos. Stał tam mężczyzna wyglądający ja szlachcic.
-Mam to czego chciałeś.-Powiedziała do niego.
-Świetnie.-Powiedziała postać. Podeszła do Katary i zabrała jej miecz na którym była posoka Demona. P o chwili znikneła a Katara złapała się za bark.

Neklisa

Neklisa była teraz przytomna. Jak tylko zobaczyła znikającego Toraka, podbiegła do niego. - Torak! - krzyknęła, a z jej oczów poleciały łzy. Wiedziała, że nie powinna zadawać się z demonem, przez to może już nie być aniołem.

Torak

Chłopak spojrzał na Neklise ze łzami w oczach.Wyłonił się jakieś 5 metrów za nimi
-Dies aderit duratura-warknąl i zaczął iśc powoli w stronę wyjścia lecz jeszcze daleko było do niego.

Katara

Stała i wpatrywała się w tą scenkę. Teraz pozostało jej już tylko jedno. Podeszła do nich nieco bliżej. Usiadła na ziemi wyjęła z buta sztylet. Przybliżyła jego ostrze do swojego nadgarstka. Jeden płynny ruch, chwila bólu. To samo zrobiła z druga ręka. Po chwili sztylet wypadł jej z ręki. Powietrze zaczęło wokoło niej drgać.

Neklisa

Neklisa zablokowała wyjście ognistymi, wielkimi strzałami. - O co chodzi? - zapytała. Spojrzała na Katarę. Rzuciła jej pytające spojrzenie, ale potem znów wzrok przeniosła na wilkołaka. Jak tylko zorientowała się, co robi Katara podeszła do niej. - Co jest? - zapytała. Na razie nie wiedziała jak jej pomuc. Dlaczego to zrobiła?

Torak

Chłopak odwrócił się przy samym wyjściu ze spokojnym wzrokiem,po co zastawiałą wyjście?Przecież on może przeniknąć przez nie,no ale cóż.Nie zamierzal tu zostawać,spojrzał na jakieś drzewo,wskoczyl na najwyższą gałąź i powiększał drzewo.Po chwili znajdywał się nad chmurami.Jakaś kropla spadla na ziemie była to łza chłopaka.Ten siedział okryty czarnym płaszczem a twaz zasłonil czerwonobiałą maską.