Chata na drzewie Toraka

Katara

-Dla kogo trudne jak jej przemówisz do rozumu to sprawa załatwiona.-Powiedział Dreik.
-Nie...Nie możesz.-Powiedziała zaprzeczając Katara. Każde słowo sprawiało jej ból.
-Widzisz?-Dodał Derik.

Torak

Spojrzał na Kat,nie wiedział co robić-Raven!!-krzyknął a na oknie siedział szaro-biało-czarny Lemur jedzący pomarańcze.Skoczył na ziemie a obok Dreika stał chłopak z ogonem Lemura (look "Moj Lemur Jako chłopak").

Katara

Znowu zacisnęła pięść. W tym momencie podszedł do niej Dreik.
-Katara...-Zaczął. Jednak ta mu przerwała.
-Nawet..o tym..nie...myśl.-Powiedziała do niego.
Doskonale wiedziała że żeby mogła przeżyć musiała by dotknąć Dreika. Ale nie tak aby ten po prostu zemdlał. Musiała by go trzymać dopóki serce bym mu nie stanęło.
-Wież że musisz. Zapominałaś już JA czuje to co TY. Więc jeśli umrzesz ja również. Jaki jest sens abyśmy oboje umierali jak jedno może przeżyć?-Powiedział do niej.

Neklisa

Neklisa weszła do środka. Spojrzała na wszystkich. Po chwili usiadła. Nie wiedziała co robić. - Częściowo Dreik ma rację. - powiedziała i spojrzała na niego.

Katara

Dreik usiadł bezradnie na podłogę i złapał się za głowę.
-Wiem że mam tylko niech jej ktoś przetłumaczy że ni musi umierać!-Powiedział spojrzał z bólem na Katare.
-Ale ja nie mam zamiaru cie uśmiercić.-Powiedziała podniesionym głosem.

Neklisa

- To nie wiem jak można zapobiec dwóm trupom. - powiedziała. Spojrzała na Toraka, a potem na podłogę. Decyzja należała do Katary.

Katara

-No nie każecie mi chyba wybierać.-Powiedziała słabym głosem. Zamknęła oczy wszystko ją zaczynało boleć. Myślała cały czas co by tu zrobić. Chciała żyć ale nie uśmiechało jej się aby zabić swojego przyjaciela. I nagle olśnienie. Katara zaczęła się śmieci.

Neklisa

Neklisa spojrzała na Katarę. Podeszła do niej. Po chwili spojrzała na Toraka. Nie wiedziała już o co chodzi. Może ona śni, i to jest jeden wielki koszmar?

Katara

Katara usiadła na kanapie. Odepchnęła w tym czasie Dreika.
-Posłuchaj mnie ty gadzino jedna.-Powiedziała do niego z cwaniackim uśmiechem.-W tej oto chwili lecisz do mnie do jaskini i przyniesiesz mi fiolkę wody z rzeki Styks.
-Dobrze.--Powiedział i czym prędzej wyleciał z chat.

Neklisa

- Co knujesz? - zapytała Katarę. - Przecież powiedziałaś, że nie ma żadnego antidotum. - powiedziała. Spojrzała na Toraka, a potem na Katarę.

Katara

-Antidotom....Nie...ma ale...Jest czas...-Powiedziała.
Katara przypomniała sobie jak kiedyś gdy była jeszcze mała starszyzna z jej kraju mówiła o czymś takim. Elfka postanowiła przywołać Ojca Czasu. Do środka chaty wleciał Dreik. Trzymał w ręku fiolkę.

Neklisa

- Hmmm, może się uda. - Powiedziała. Spojrzała na buteleczkę, a potem na Katarę. - Wiesz co robisz? - zapytała. Wszystko może się źle potoczyć.

Katara

-Nie.-Powiedziała krótko.
Wzięła od niego fiolkę z woda. Wlała do jakiejś misy którą znalazła. Kiedy woda już się tam znajdowała dziewczyna wpuściła do niej kilka kropel swojej krwi. Potem Dreika.

Neklisa

Neklisa spojrzała na to co zrobiła Katara. - Nie wiem czy to coś da. - powiedziała. Przecież jej krew była zatruta. Skierowała swój wzrok na Katarę.

Katara

-Wiem.-Powiedziała.
Wyszła przed chatę. Narysowała krąg z pentagramem na ziemi. Stanęła w środku i wylała zawartość. Przez chwile nic się nie działo jednak potem błysnęło niebieskie światło. Przed nimi pojawiła się trochę rozmazana scena sprzed kilku godzin. Katara walcząca z postacią. Elfka uważnie zaczęła się przyglądać temu momentowi w którym popełniła błąd. Kiedy go dostrzegła już wiedziała co musi zrobić.