Liściasty las

Torak

Ten zastrzygł uszami,po czym spojrzał na dziewczyne swoimi limonkowymi, świecącymi ślepiami-Mówiąc jak najprościej przybyłem z dalekiej Skandii z tąd ubarwienie futra,uciekłem ponieważ był czas polowań ludzi,zabito lub złapano większość moich pobratymców ale ja uciekłem,ponieważ znałem sztuczki-powiedzial i znalazł się za dziewczyną-Znam dużo sztuczek..-wyszeptał do jej ucha po czym już siedział naprzeciwko niej na drzewie z uśmiechem.

Selivy

Zaśmiała się perliście. - Takie sztuczki też znam. - Mrugnęła i już jej nie było. Pojawiła się nad Torakiem. - I znam też inne, ale ON mi nie pozwala ich używać. - Uśmiechnęła się szelmowsko i mrugnęła do wilka, w tym samym momencie znikając z drzewa. Siedziała na zwalonym pniu jakiegoś starego drzewa.

Torak

Ten pojawił się tuż obok niej-Wiesz,da sie wyczuć że jesteś Demonem-powiedział i niuchnął lecz w tym samym momencie grupa wściekłych łosi zaczęła biec w ich kierunku,wilkołak zasyczał jak wąż a z drzew pospadały węże każdego ordzaju, połączyły się tak jakby ze sobą tworząc ogromnego węża z węży,ogromny wąż stanął chroniąc obojga a jelenie spłoszyły się.

Neklisa

- Jestem Neklisa. - powiedziała do dziewczyny. Po czym się na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Jesteś demonem? - zapytała. Dal niej nic prawie nie było niespodzianką. Nagle zaczął wiać wiat i włosy dziewczyny zaczęły " latać ". Neklisa wzięła gumkę i spięła włosy. - Tak lepiej. - powiedziała.

Selivy

Uśmiechnęła się patrząc na Neklisę. Na węża i łosie nie zwróciła najmniejszej uwagi. - Owszem, jestem. Do tego ten dupek, którego moce posiadam, ciągle mnie wkurza swoimi komentarzami. Całe szczęście teraz śpi. Jego imienia nie podam, bo się obudzi i będą kłopoty. - Wyszczerzyła ząbki w szerokim uśmiechu i zastrzygła uszami. Ktoś mógłby pomyśleć, że nie lubiła swojego zwierzaczka, jak to zwykła go nazywać. Jednak to tylko pozory. Tak naprawdę bardzo lubiła Māku, tylko czasami jego traktowanie wszystkiego i wszystkich jak służących było denerwujące.

Neklisa

Neklisa uśmiechnęła się lekko. Dzisiaj jakoś nastrój nie był dobry. Chciało jej się trochę spać. Coś dziwnego czuła na sobie, jakieś obce spojrzenie. Odwróciła się, ale nikogo nie zobaczyła. Wiatr powiewał delikatnie, mimo wszystko dziewczyna czuła się dziwnie. Spojrzała na niebo, które było pełne czarnych chmur.

Selivy

Popatrzyła na niebo, tak jak Neklisa. - Ładne jest dzisiaj, prawda? Takie ciemne i hipnotyzujące... - Wyraz jej twarzy zmienił się zupełnie. Wyglądała jakby bujała pośród tych ciemnych chmur. Potrząsnęła głową i odwróciła wzrok od nieba. - Zbyt hipnotyzujące. Ne, tutaj zawsze jest taka dziwna aura? - Zwróciła się do Neklisy. Cóż, zrobiło się trochę nieprzyjemnie, z powodu tych chmur.

Neklisa

- Można by tak powiedzieć. - rzekła. Nagle zaczął padać lekki deszczyk z odrobiną śniegu. - Śnieg teraz? - zdziwiła się. - Przecież jest jeszcze zbyt wcześnie. Coś lub ktoś musiał zaburzyć moc pomiędzy żywiołami. - dodała. Wiatr zaczął się nasilać, a zieleń unicestwiać.

Selivy

Wyciągnęła rękę, by złapać w dłoń jeden z płatków śniegu. Deszcz ustawał i zamieniał się w coraz większe płaty białego puchu. - Dziwne. Māku śpi, więc to nie on. - Spojrzała na rośliny, które zaczęły umierać. - Naprawdę dziwne. - Przyglądała się białej śnieżynce na dłoni. Nie topiła się. Strząsnęła ją na ziemię i wskoczyła na gałąź. Z góry patrzyła na wilka i dziewczynę. To nie była sprawka żadnego z nich. - Ciekawe kto to zrobił. - Spojrzała w niebo, mrużąc przy tym oczy, by puch jej do nich nie wpadał.

Torak

Wilkołak szybko wskoczył na drzewo bylepo to aby śnieg go nie dotknął-Tylko nie to!!-powiedział a jego limonkowe ślepia zaświeciły,po chwili lewe ślepie z limonkowego zrobiło się krwistoczerwone.

Neklisa

Śnieg zaczął się nasilać. Neklisa wskoczyła na drzewo i spojrzałą w niebo. Nagle na nim pojawiła się złota gwiazda. Dziewczynie zaczęło kręcić się w głowie. Po chwili poczuła, że coś się z nią dzieje i zemdlała. Spadła z drzewa prosto na śnieg.

Selivy

Jej wzrok powędrował do Neklisy leżącej w śniegu. Pod jej oczami pojawiły się znaki takie jak u Māku. Skoczyła w dół i podniosła Neklisę w górę. - Torak, co się dzieje? - Znów stała na gałęzi z czerwonowłosą dziewczyną na rękach. Jej oczy z bursztynowiej zmieniły barwę na złotą, a białka zrobiły się czerwone. Nie wiedziała, co się dzieje, ale coraz bardziej jej się to nie podobało. I pomyśleć, że jeszcze przed chwilą tak dobrze mi się spało! Māku się obudził i ziewał teraz w jej umyśle.

Neklisa

Neklisa ocknęła się. Chwilowe przerwanie magi tak na nią działa. Spojrzała w niebo, które zaczęło robić się złote. Nagle pojawiła się wielka gwiazda, która miała kolor srebny. - O nie. Ostatnio takie zdarzenie było 10000 lat temu. Wtedy wyginęli prawie wszyscy co posiadali moce. - powiedziała, a w jej głosie były nuty smutku.

Torak

Wilkołak chwile pomyślał patrząc cały czas na gwiazde-Kyōki no 1 tsu no suteppu ni seiki kara-powiedział i potrząsnął łbem,spojrzął na kotołaka-Nie wiem-powiedział i jednym ruchem zmienił się.Teraz na gałęzi siedział ognistowłosy chłopak o dość wyraźnych rysach mięśni,powarznej twarzy i goglach.

Neklisa

- Następuje rozproszenie magi. - powiedziała, a po jej ciele przeszedł ją dreszczyk. Wstała i spojrzała na Toraka. B- Będziemy musieli z tego miejsca wiać. - powiedziała do wilkołaka i kocicy.