Kryształowe jezioro

Selivy

Jezioro o dość niecodziennym wyglądzie. Woda w nim jest fioletowa. Na brzegach, zamiast zwykłych trzcin "rosną" cienkie, kryształowe "źdźbła". Co nie znaczy wcale, że nie rosły tu też drzewa i normalna trawa. Kryształy mają różne kolory. Od całkiem przezroczystych przez białe i różowawe do ciemnych fioletów, zieleni i granatów. Miejsce spokojne i, o dziwo, nigdy nie zmienia się tu pora roku. Zawsze jest ciepło i można spokojnie się popluskać, nawet jeśli gdzieś dalej pada śnieg i są minusowe temperatury. Tak naprawdę nikt nie wie, dlaczego tak jest. Może to przez kryształy, może przez magię, lub też przez coś innego.

Młoda demonica przyszła, czy może raczej przybyła wielkimi susami, nad jezioro. Było tu miło i ciepło, a co najważniejsze - nie padało. Położyła się na trawie i westchnęła cicho. Miała ze sobą czarną torbę, a w niej kilka książek. Wyjęła jedną, której tytuł brzmiał "Wiersze o tym, czego nie ma", książka napisana przez człowieka. Wiersze opowiadały o istotach takich jak oni. Czarodzieje, wilkołaki, kotołaki i inni. Wyjęła też okulary do czytania i założyła je wyćwiczonym gestem. Otworzyła książkę w założonym miejscu i zagłębiła się w lekturze zapominając o bożym świecie.